ماجرای مسکن در همدان، زخمه کهنه‌ای است که سالهاست گریبان شهروندانش را گرفته و هر سال نیز بیشتر از گذشته عود می‌کند. به عبارت دیگر هر تکانه اقتصادی، باعث آشفته شدن بازار مسکن در همدان شده و تأثیر منفی خود را بر اقتصاد می‌گذارد.

مسکن دیگر ملجأ و پناه انسان به عنوان یک سرپناه و مجال آسایش نیست؛ بلکه تکیه‌گاهی است برای حفظ سرمایه، کسب سود بیشتر و درآمدزایی. همین مسأله باعث شده پول‌های نقد هم بهتر از خانه جایی برای آرمیدن نیابند و هر وقت سرگردان می‌شوند، در خانه را می‌زنند، این ضایعه بیش از همه دامن‌گیر قشر ضعیف شده و هر چه بیشتر آنها را آواره می‌کند.

با افزایش سرسام‌آور قیمت مسکن بسیاری از خانواده‌ها رویای خانه‌دار شدن را از سر بیرون کردند و تنها به فکر تأمین پول پیش خانه شدند و بسیاری از مستأجران نیز مجبور شدند محل سکونت خود را به سمت مناطق حاشیه‌ای سوق دهند تا شاید توان مالی آنها پاسخگوی تأمین مسکن باشد! این مسأله تنها معضل اقتصادی نیست، بلکه تبعات فرهنگی و اجتماعی نیز خواهد داشت که بررسی آن خود مجالی جداگانه می‌طلبد.

مسکن نخستین دغدغه یک خانواده و اولین شرط تشکیل زندگی است که اگر کُمیت آن لنگ بزند، تبعات بسیاری خواهد داشت اما در شهر همدان هر بار که نام مسکن پیش کشیده می‌شود، زخم قدیمی و کهنه‌ای سرباز می‌‌زند که توجه به آن هر روز بیش از گذشته اهمیت می‌یابد، اتفاقی که در گذشته خوب ساخته و پرداخته نشده و هر روز چنان غده چرکینی قسمت‌های مختلف سالم یک بدن را در چنبره می‌گیرد. صنعت ساخت و ساز اگرچه یک صنعت مولد و شغل‌ساز هست، اما در همدان به محلی برای حفظ ارزش و دارایی نقدینگی انسان‌ها بدل شده است.

داشتن یک خانه به معنای داشتن آرامش خاطر از فردای انسان است، به معنای تأمین آینده کودکان امروز است بسیاری از خانواده‌ها به خاطر نرخ صعودی مسکن در همدان در تلاش هستند از هم اکنون به فکر تأمین مسکن فرزندان خود باشند و اقدام به خرید یک واحد مسکونی کردند، آنها که وضعیت بهتری دارند موفق می‌شوند و آنهایی که وضعیتشان خوب نیست هم در رویای این اتفاق روزگار می‌گذرانند!.

از سوی دیگر به دلیل ناکافی بودن درآمد کارمندان و وابستگی اقتصادی برخی از خانوادها به بازار اجاره‌بها، این حوزه نیز از تعادل خارج شده و فشار مضاعف به مستأجران وارد می‌شود.

یکی از دلایل عمده این مشکلات صنعتی نبودن استان همدان و به تبع آن شهر همدان است یعنی اگر تولید و ارائه خدمات توان پاسخگویی به نیازهای افراد را داشت قطعاً مسکن به عنوان یک کالای مصرفی به دغدغه بدل نمی‌شد، بلکه تنها یک راه موثر برای تأمین شغل دست‌اندرکاران این حوزه بود.  

با این وجود به نظر می‌رسد، مشکل مسکن در همدان همچنان پا برجاست و جز با ساخت و ساز و عرضه مسکن تا تبدیل آن به یک کالای مصرفی مشکلاتش برطرف نخواهد شد. تا زمانی که افراد انتظار دارند با تأمین مسکن و اجاره دادن آن امرار معاش کرده و راهی برای تولید ثروت نداشته باشند و یا راحت طلبی پیشه کنند، این آشفتگی همچنان ادامه خواهد داشت، لذا باید همچنان شاهد این مشکلات تا ورود مسئولان به عنوان سیاستگذار برای فزونی عرضه بر تقاضا و تأمین نیاز اولیه مردم، باشیم.

بنابراین بدون فوت وقت باید زمین مورد نیاز به منظور اجرای طرح ملی مسکن تأمین و با بهره‌گیری از بخش خصوصی و فعالان واقعی بازار مسکن آغاز شود، در غیر این صورت همچنان باید شاهد رکود تورمی در بخش مسکن بوده و هر روز از آرزوی خانه‌دار شدن، بیشتر دور شویم.